Γύρος της Πάρνηθας

Στο ποδηλατικό επίπεδο που βρίσκομαι, μερικές εξορμήσεις περισσότερο μοιάζουν με παιχνίδι του μυαλού παρά με σωματική άσκηση.

Το ραντεβού με τον Κώστα και τον Μιχάλη δόθηκε για τις 9:00 (αργά όπως αποδείχτηκε) στη βάση του τελεφερίκ. Άπαντες αποδείχθηκαν Εγγλέζοι κι έτσι ξεκινήσαμε τον δεξιόστροφο γύρο.

Ξεκίνησα ανόρεχτα – τα πόδια ήταν κρύα, ο Μιχάλης πατούσε πολύ δυνατά – αυτό το κάνουν είτε οι πολύ καλοί είτε όσοι δε ξέρουν τι θα επακολουθήσει – κι ο Κώστας ήταν σε τυπικούς χαλααααρούς ρυθμούς, δηλαδή μιλούσε συνέχεια κι ανέβαινε την ανηφόρα με προκλητική άνεση. Σε 54 λεπτά είχαμε ανεβεί από τη βάση του τελεφερίκ μέχρι την κορυφή του βουνού.

Εγώ με τον Μιχάλη κάναμε μια στάση για μπανάνες, ενώ ο Κώστας συνέχισε μόνος του την κατάβαση. Μετά τα 8 χιλιόμετρα ανηφόρας στα καμένα, τα 3 συνεχόμενα χιλιόμετρα κατηφόρας ήταν ευπρόσδεκτα. Σε εκείνο το σημείο δε, η Πάρνηθα δεν έχει καεί και η διαδρομή περνά μέσα από τα έλατα.

Μετά από μια σύντομη στάση για να δούμε το πίσω φρένο του Μιχάλη, το οποίο παρουσίασε μια προσωρινή δυσλειτουργία, ξαναρχίσαμε. Για μισή ώρα ακολούθησε ανηφόρα με το ηθικό να είναι υψηλό. Ο Μιχάλης είχε αρχίσει να καταλαβαίνει ότι πρέπει να κάνει οικονομία δυνάμεων κι ο Κώστας … το χαβά του (μπούρου μπούρου και χαρακτηριστική άνεση στην ανάβαση).

Στην επόμενη μια ώρα κατεβαίναμε συνεχώς. Ο Μιχάλης είναι τρομερά ταχύς στις καταβάσεις χωρίς να – φαίνεται ότι – κάνει κάτι ιδιαίτερο. Κάναμε μια δεκάλεπτη στάση λίγο πάνω απ’ τον Αυλώνα σε μια ωραία βρύση που μας έδειξε ο Μιχάλης.

Κάπου εκεί άρχιζαν τα δύσκολα. Για τα επόμενα έξι χιλιόμετρα ανεβαίναμε ένα κακοτράχαλο δρόμο, με τόσες πολλές πέτρες που κάθε πεταλιά ήταν μια μικρή νίκη. Συναντήσαμε κι ένα κοπάδι το οποίο το προστάτευαν καμιά δεκαριά τεράστια σκυλιά. Η καλύτερή μου. Ευτυχώς, ένας απροσδιορίστου εθνικότητας αλλοδαπός βοσκός μάζεψε τα σκυλιά και περάσαμε.Σε κάποια ανηφορική στροφή, ο Κώστας που είχε φύγει μπροστά αγόρασε το πρώτο οικόπεδο. Δυστυχώς, το πόδι του «τραβήχτηκε» και μόλις πάταγε λίγο παραπάνω είχε συνεχείς κράμπες.

Ακολούθησε μια μικρή κατηφορική διαδρομή, στην οποία αγόρασα το δεύτερο οικόπεδο της βόλτας. Ακολουθούσα το Μιχάλη, λανθασμένα, από πολύ κοντά. Σε μια απότομη ανηφόρα, ο Μιχάλης είδε μια μεγάλη σαύρα και σταμάτησε απότομα. Εγώ απέφυγα τον Μιχάλη μεν, αλλά δυστυχώς έπεσα και το τιμόνι μου χώθηκε στα πλευρά. Χρειάστηκα  ένα πεντάλεπτο για να ξαναβρώ την ανάσα μου.

Στο 47 χιλιόμετρο άρχισε ο Γολγοθάς του Αγίου Μερκουρίου. Τί να πεις για την ανηφόρα αυτή; Τρελή κλίση, σαθρό έδαφος και συσσωρευμένη κούραση των 50 προηγούμενων χιλιομέτρων σε βάζουν σε πολλές σκέψεις για να τα παρατήσεις. Ο Κώστας, βέβαια, παρότι είχε χτυπήσει, εξαφανίστηκε. Μείναμε εγώ με τον Μιχάλη, ο οποίος άρχισε να ανειβαίνει αργά αλλά σταθερά. Εγώ σε δυο σημεία συνέχισα για καμιά 50αριά μέτρα με τα πόδια. Κάναμε μια τελευταία στάση με το Μιχάλη στο εκκλησάκι. Κουτσά στραβά βγήκαμε στη δημοσιά όπου μας περίμενε ο Κώστας. Με το που βρέθηκα στο οικείο δρόμο πάτησα γερά μέχρι την βρύση στο Κατσιμίδι.

Το τελευταίο κομμάτι από την Κιθάρα μέχρι το τελεφερίκ το έκανα εντελώς ανόρεχτα. Ο κύκλος έκλεισε σε 6,5 ώρες με 5 ώρες μετακίνηση.

Απολογισμός:

•  Παρά την ανηφόρα στον Άγιο Μερκούριο θεωρώ ότι η δεξιόστροφη φορά είναι πιο εύκολη από την αριστερόστροφη.
• Οι δυο μαυρίλες στα πλευρά κι ο οξύς πόνος μου «δίδαξαν» ότι οι αποστάσεις πρέπει να τηρούνται.
• Το δίλιτρο back-pack της Deuter ήταν φανταστικό. Άνετο στη μέση, κράτησε το νερό παγωμένο σε όλη τη διαδρομή.  Θεωρητικά με την πηγή που μας έδειξε ο Μιχάλης μπορείς να πάρεις το μισό νερό μαζί σου.
• Ο Κώστας είναι σε άλλο επίπεδο
• Ο Μιχάλης είναι ιδιαίτερα γρήγορος στις κατηφόρες ενώ και στις ανηφόρες δεν τα καταφέρνει καθόλου άσχημα
• Χρειάζεται παραπάνω φαγητό από δυόμισι τοστ και μια μπανάνα.
• Προσωπικά, σε σχέση με πέρσυ έκανα πιο γρήγορο χρόνο (20 λεπτά), αλλά σίγουρα ήμουν πιο άνετα.

Η διαδρομή είναι εδώ